Rozdział 35

*Perspektywa Brittany*

Poczułam przeszywający ból i z początku nie mogłam otworzyć oczu. Gdy w końcu to zrobiłam od razu je zamknęłam bo poraziło mnie jaskrawe, białe światło. No nie... znowu jestem w szpitalu. Weee powtórka z rozrywki. Wyczuwacie ironię?? Nie wiem ile tak leżałam ale nagle do mojej sali wparował Harry.

- Kochanie tak się o ciebie bałem!! Myślałem że już się nie wybudzisz- powiedział i tak po prostu się rozpłakał. Ja też poczułam że po moich policzkach spływają łzy.

- Ile byłam w śpiączce??- zapytałam tylko bo nie mogłam z siebie wydusić nic więcej.

- 3 miesiące- powiedział i wtulił swoją twarz w moje włosy- nawet nie wiesz jak bardzo za tobą tęskniłem kochanie.

- Harry powiedz... a co z Rose??- zadałam to pytanie ponieważ miałam złe przeczucia.

- Kochanie... Rose zginęła... ty poroniłaś w karetce- w tym momencie oboje wybuchnęliśmy jeszcze większym płaczem. Nasza mała córeczka. Nasza Rose. Jej już nie ma. Mój aniołek umarł. Co ja teraz bez niej zrobię??

*Oczami Juls*

- Rick, nie teraz- powiedziałam po raz kolejny odpychając od siebie chłopaka. Poznałam go dwa miesiące temu i od razu się w nim zakochałam. I go kochaŁAM! Coś się we mnie wypaliło. Po prostu nie mogę wyrzucić ze swoich myśli Zayna. Jego dotyku, pocałunku, zapachu jego perfum... Zaraz. Stop. Zayn to już przeszłość. Teraz jest Rick.

- Ale czemu??- powiedział robiąc minę zbitego psiaczka. 

- Bo muszę iść do szpitala żeby odwiedzić Britt- powiedziałam i delikatnie cmoknęłam go w usta.

- Ok. To ja cię odprowadzę.- powiedział i wziął mnie za rękę...

*Paczadłami Hazzy*

Nie mogę się pogodzić z tym że straciłem swoją córeczkę. Na szczęście Britt żyje. Tak się ciesze. Nie wiem co bym zrobił gdybym stracił jeszcze ją. Chyba bym tego nie przeżył...

Dwa miesiące później

*Oczkami Britt*

To wszystko... ta cała sytuacja wyniszcza mnie od środka. Mimo że od śmierci Rose minęły dwa miesiące ja nadal nie mogę o tym zapomnieć. Często płaczę chcę się pociąć... a przy znajomych udaję że wszystko jest okej. Ja tak dłużej nie mogę. Musze coś z tym zrobić. Niewiele myśląc skierowałam się w stronę centrum Londynu. Chciałam zrobić jakieś zakupy albo coś. Mój wzrok skierował się na wierzowiec. Byłam jak w transie. Weszłam do niego i wjechałam na najwyższe piętro. Potem weszłam schodami na dach i stanęłam na jego krawędzi. Ktoś na dole krzyknął "Ona chce skoczyć!" ale ten głos ledwie przedarł sie do mojej świadomości. Zrobiłam krok dół i poczułam wiatr uderzający w moją twarz. Przy upadku nie czułam bólu. Zobaczyłam tylko moją biologiczną matkę jak rozchyla ramiona i mnie w nie łapie. Potem była ciemność...

**************************************************************************

Nie zabijajcie nie zabijacie nie zabijajcie ja chcę żyć. Ale chciałam to jakoś dramatycznie zakończyć i ten tego...